Niedawno pisaliśmy o unieważnieniu umowy Deutsche Bank. Dzisiaj przedstawiamy kolejne zwycięstwo społeczności Życie Bez Kredytu, tym razem sprawa dotyczy Getin Noble Bank. Powództwo zakończyło się spektakularnym zwycięstwem frankowicza – umowa została unieważniona przy zastosowaniu teorii dwóch kondykcji, a łączna korzyść dla kredytobiorcy to ponad 3 000 000 zł. Sprawa rozpoznana przez Sąd Okręgowy w Warszawie pod sygn. akt. XXV C 306/18.

Unieważnienie umowy Getin Noble Bank (Syg. akt XXV C 306/18)

Frankowicze społeczności Życie Bez Kredytu nie przerywają maratonu unieważnień abuzywnych umów kredytowych. Kolejnym sukcesem naszych klientów jest wygrana z Getin Noble Bank (syg. akt XXV C 306/18) w Sądzie Okręgowym w Warszawie. Sąd zastosował w wyroku teorię dwóch kondykcji, czyli najbardziej korzystne rozwiązanie dla frankowicza.

Osiągnięte korzyści dla członka społeczności Życie Bez Kredytu:

– Unieważnienie umowy i uwolnienie się od toksycznego kredytu;

– Uzyskanie całości dochodzonej kwoty 765 539,34 zł wraz z odsetkami (na dziś ok 100 000 zł);

– Zwrot kosztów zastępstwa procesowego 11800 zł;

– Saldo kredytu spadło z ponad 2 200 000 do zera, a po uprawomocnieniu wyroku bank będzie zobowiązany wypisać się z hipoteki kredytowanej nieruchomości;

– Łączna korzyść to ponad 3 000 000 zł!!

Orzecznictwo Getin Bank nie pozostawia złudzeń, 100% spraw członkowie społeczności ŻBK zakończyli unieważnieniem. Więcej o naszych sukcesach z tym bankiem przeczytasz w naszym artykule: Bardzo ważna informacja dla kredytobiorców – umowy frankowe z Getin Bank są nieważne!

Unieważnienie umowy z Getin Noble Bank – uzasadnienie sądu

Wyrok pod sygn. akt. XXV C 306/18 sąd uzasadnił, powołując się na niniejsze przepisy prawa:

Wygrana z Getin Bank – Dyrektywa Rady 93/13/WE

W związku z konsumenckim charakterem umowy kredytu zastosowanie znajduje prawo unijne, a zatem sąd był zobowiązany do powołania się na Dyrektywę Rady 93/13/WE z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich. Ta Dyrektywa jest fundamentalnym aktem prawa unijnego w dziedzinie ochrony konsumentów. Oznacza to, że Sąd wydając rozstrzygnięcie zobowiązany był urzeczywistnić należytą ochronę konsumenta w świetle treści Dyrektywy 93/13. Sąd w pisemnym uzasadnianiu wyroku zauważa, że:

Celem, realizacji którego oczekuje od państw członkowskich Dyrektywa 93/13, jest z jednej strony przywrócenie równowagi między stronami poprzez usunięcie nieuczciwego postanowienia z umowy, a z drugiej strony – długoterminowo – eliminacja stosowania nieuczciwych postanowień przez przedsiębiorców.

Sąd Okręgowy, podzielając pogląd Rzecznika Praw Obywatelskich wyrażany w podobnych sprawach, stoi na stanowisku, że powód (jako konsument) w ramach rozstrzygnięcia sądowego w niniejszej sprawie mają prawo otrzymać ochronę prawną, zarówno wynikającą z prawa UE (przede wszystkim Dyrektywy 93/13), jak i Konstytucji RP (art. 75 i 76); wedle prawa UE sąd krajowy ma zapewnić konsumentowi odpowiednio skuteczną ochronę.(…)

Artykuł 3 ust. 1 dyrektywy 93/13 wskazuje kryteria, jakie nakazują uznać postanowienie umowne za nieuczciwe. Jest to więc postanowienie, które stojąc w sprzeczności z wymogami dobrej wiary powoduje znaczącą nierównowagę wynikających z umowy praw i obowiązków stron ze szkodą dla konsumenta. Aby zapewnić skuteczność ochrony przed nieuczciwymi postanowieniami umownymi, zgodnie z orzecznictwem TSUE , sądy krajowe zobowiązane są do podjęcia kontroli abuzywności postanowień z urzędu, a więc nawet w sytuacji, w której konsument nie jest świadomy, że treść umowy, którą zawarł może budzić wątpliwości pod kątem zgodności z prawem. Aby zrekompensować strukturalnie słabszą pozycję konsumentów, którzy mogą nie być świadomi przysługujących im praw, a tym samym nie powołać się na nieuczciwy charakter warunków umowy, sądy krajowe – jako bezstronne organy – zobowiązane są pełnić aktywną rolę w postępowaniach dotyczących nieuczciwych warunków umownych. (…) Zapoznanie się konsumenta z treścią umowy, jak również podjęcie przez konsumenta działań, mających na celu zrozumienie umowy nie ma więc żadnego wpływu ani na to, czy określona klauzula może zostać uznana za klauzulę abuzywną, ani też na to, czy Sąd zobowiązany jest do podjęcia kontroli abuzywności. W ocenie Sądu, uzależnienie obowiązku podjęcia kontroli abuzywności przez sąd jedynie do umów, w których konsument wykazał się odpowiednim standardem staranności uniemożliwiłoby realizację celu wyznaczonego przez art. 6 ust 1 jak i art. 7 ust. 1 dyrektywy 93/13.

Wygrana z Getin Bank – prawo do mieszkania – art. 75 ust. 1 Konstytucji

Dodatkowo sąd wziął pod uwagę obywatelskie prawo do mieszkania, które doznaje szczególnej ochrony konstytucyjnej, co wynika z art. 75 ust. 1 Konstytucji (obowiązek władz publicznych prowadzenia polityki sprzyjającej zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych obywateli). Z kolei art. 76 Konstytucji wprowadza nakaz ochrony konsumentów przed działaniami zagrażającymi ich zdrowiu, prywatności i bezpieczeństwu oraz przed nieuczciwymi praktykami rynkowymi. Sąd w uzasadnieniu wyroku stwierdził, co następuje:

Skoro kredyt hipoteczny był przeznaczony na cele mieszkaniowe powoda, to kredytobiorca – konsument jest jednocześnie beneficjentem konstytucyjnego prawa do mieszkania. Ta okoliczność ma wpływ na kwestie interpretacji prawa w niniejszej sprawie. Zatem w wypadku kilku możliwości interpretacyjnych wynikających z wyboru różnych ścieżek wykładni należało dać pierwszeństwo tej, która realizuje pełniej cele konstytucyjne wskazane w art. 75 i 76 Ustawy Zasadniczej.

Wygrana z Getin Bank – abuzywne klauzule przeliczeniowe

Sąd jednoznacznie orzekł, że zawarte w umowie i regulaminie postanowienia określające sposoby wyliczenia kwoty kredytu podlegającej spłacie i wysokości rat kredytu są abuzywne, a tym samym nie wiążą powoda. Prowadzi to do nieważności umowy, gdyż zakwestionowane postanowienia określają główne świadczenia stron i bez nich nie sposób wykonywać umowy.

Postanowienia analizowanej umowy odnoszące się do mechanizmu indeksacji dotyczyło głównego przedmiotu umowy – miały bezpośredni wpływ na ukształtowanie głównego świadczenia stron-zobowiązania kredytobiorcy – tłumaczy sąd w pisemnym uzasadnieniu wyroku. – Usunięcie zatem postanowień określających główne świadczenia stron – podobnie jak postanowienia określającego niektóre z essentialia negotii – musi oznaczać brak konsensu co do zawarcia umowy w ogóle. Usunięcie tych postanowień usuwałoby bowiem w całości ryzyko walutowe – wymiany walutowej stanowiące istotę łączącego strony stosunku prawnego w powiązaniu z zasadami ustalania oprocentowania stawką referencyjną LIBOR 3M właściwą wedle woli stron wyrażonej tak w umowie jak i w regulaminie dla kredytów w których zobowiązanie kredytobiorcy wyrażone jest w CHF. To zaś oznacza, że na skutek kontroli abuzywności w/w postanowień sporną umowę należy uznać za nieważną – kontynuuje.

Wygrana z Getin Bank – orzecznictwo TSUE i oddziaływanie prewencyjne sankcji

Sąd również powołał się na zasadę, z której wynika, iż w relacji konsumenta z przedsiębiorcą przy ocenie skutków uznania poszczególnych postanowień umownych za niedozwolone istotną rolę odgrywa element odstraszający, czyli prewencyjny.

Z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej wynika, że sądy krajowe są zobowiązane wyłącznie do niestosowania klauzuli abuzywnej i nie wolno im przekształcać jej treści tak, aby nadać jej kształt nienaruszający interesu konsumenta, ponieważ osłabiałoby to oddziaływanie prewencyjne sankcji.(…)

Podkreślić należy, że dla oceny abuzywności umowy bez znaczenia pozostają pobudki, jakimi powód kierował się, inicjując niniejsze postępowanie, a w szczególności to, czy powodem był znaczny wzrost kursu waluty CHF po zawarciu umowy kredytu. Sąd również podkreślił, że roszczenie frankowicza nie jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego w rozumieniu art. 5 kodeksu cywilnego.

W ocenie Sądu nie można w żadnym przypadku uznać, iż konsument wywodzący swoje roszczenia z niedozwolonych postanowień umownych, które do umowy wprowadził przedsiębiorca, nadużywa swoich praw podmiotowych, co więcej zasada czystych rąk wynikająca z tego przepisu wykluczała możliwość skutecznego powołania się przez bank na wskazany zarzut.