WYWIAD RZEKA
Z Kamilem Chwiedosikiem rozmawiają Zofia Karaszewska i Katarzyna Urbańska

Z.K.: Kiedy osiem lat temu zacząłeś zbierać zespół, od czego zaczęliście?

K.CH.: Właśnie wtedy moje podejrzenia, że przy tworzeniu wielu umów dotyczących kredytów frankowych doszło do nieprawidłowości, potwierdziła kilkumiesięczna analiza zebranych dowodów. Stworzyłem grupę ekspertów z różnych dziedzin i wspólnie postanowiliśmy podjąć wyzwanie – zrozumieć wszystkie mechanizmy opisane w umowach oraz zdobyć możliwość wyłożenia całości tego problemu w sądzie.

Kolejnym etapem było wytyczenie odpowiednich ścieżek prawnych i opisanie sposobów efektywnej i bezpośredniej pomocy pokrzywdzonym Frankowiczom. Szybko okazało się, że tzw. kredyty frankowe to bardzo szeroki temat, obejmujący zagadnienia z zakresu nie tylko ekonomii czy prawa bankowego i finansowego, ale też wielu innych dziedzin. Trzeba było krok po kroku dywersyfikować działania, żeby poradzić sobie z kolejnymi zadaniami, które się przed nami pojawiały. Koncepcja prawna, założenia roszczeń i ich wyliczenie, skonstruowanie powództwa, udowodnienie go od strony ekonomicznej czy to, jak ma wyglądać układ roszczeń, których można się domagać w sądzie – to wszystko trzeba było opracować i przygotować. Wykorzystaliśmy wiedzę z różnych dziedzin, a nie tylko, jak wielu mogłoby się wydawać, z zakresu prawa. Pierwsze lata to była nauka i bardzo, bardzo ciężka praca. Najbardziej zaimponowali mi prawnicy, z którymi współpracowałem. Co do zasady nie wynieśli ze swoich szkół wiedzy ekonomicznej, a jednak z wielką chęcią zapoznawali się ze skomplikowanymi meandrami bankowości. Do dziś uważam, że to od początku 

była nasza największa przewaga. Nikt z zaangażowanych w tę inicjatywę nie zamykał się w swojej profesji i właśnie dzięki temu na sali sądowej byli – i są do dziś – nie do pokonania na argumenty.

Z.K.: Domyślam się, że to wszystko było bardzo skomplikowane.

K.CH.: Przez pierwszy rok pracowaliśmy od rana do nocy – zresztą w ósmym roku jest tak samo. Ale teraz jest to już inny rodzaj pracy. Wtedy była to praca koncepcyjna, teraz przeszliśmy na zdecydowanie bardziej zaawansowany etap. Poziom „Ekspert” to nawet za mało, żeby określić, do czego doszliśmy praktycznie od zera. Z drugiej strony im bardziej zagłębialiśmy się w temat, tym trudniej było nam zrozumieć, jak to możliwe, że przez tyle lat kredyty waloryzowane do franka szwajcarskiego funkcjonowały na polskim rynku, mimo że już na pierwszy rzut oka nie wydają się kredytami uczciwymi! Nikt jednak nic nie robił, by zahamować te mechanizmy, państwo nie rozwiązywało tego problemu. To było dla mnie zaskakujące, żeby nie powiedzieć: bulwersujące. Po latach Najwyższa Izba Kontroli wykazała w swoim raporcie, że żadna instytucja państwa – a w szczególności Komisja Nadzoru Finansowego – nie kontrolowała wówczas banków w sposób właściwy. Do tego doszło ciche przyzwolenie prezesów Narodowego Banku Polskiego na czele z panem Leszkiem Balcerowiczem, który jeszcze w zeszłym roku krytykował Frankowiczów za pozywanie banków. Dziś to on jest wymieniany jako jeden z winnych całej sytuacji. Jednak gdy zaczynaliśmy, nikt nie miał jeszcze tej wiedzy, a przynajmniej nie była ona kompletna. Wszystko odkrywaliśmy samodzielnie. Czuję, że najważniejsze odkrycia jeszcze przed nami, i podejrzewam, że będą one również najbardziej szokujące. Czas pokaże.

Najbardziej zaimponowali mi prawnicy, z którymi współpracowałem. Co do zasady nie wynieśli ze swoich szkół wiedzy ekonomicznej, a jednak z wielką chęcią zapoznawali się ze skomplikowanymi meandrami bankowości.

Do dziś uważam, że to od początku była nasza największa przewaga. Nikt z zaangażowanych w tę inicjatywę nie zamykał się w swojej profesji i właśnie dzięki temu na sali sądowej byli – i są do dziś – nie do pokonania na argumenty.