W ostatnich miesiącach wygrane sprawy frankowiczów nabrały znaczenia. Pojawiło się wiele nowych, korzystnych wyroków. Każdorazowo, wyrok korzystny dla frankowiczów należy uznać za sukces. Zapraszamy do zapoznania się z tymi wyrokami. Lista jest bardzo obszerna i pokazuje skalę wygranych kredytobiorców z bankami.
(I). Wyroki unieważniające kredyty indeksowane:
- Sąd Okręgowy Warszawa – Praga, kredyt indeksowany Raiffeisen (Polbank):
Wyrok z dnia 7 kwietnia 2017 r., sygn. akt III C 1655/16
- Sąd Okręgowy w Warszawie, kredyt indeksowany Millennium:
Wyrok z dnia 17 maja 2017 r., sygn. akt III C 299/15
- Sąd Okręgowy w Poznaniu, kredyt indeksowany Getin:
Wyrok z dnia 29 września 2017 r., sygn. akt I C 1742/16
- Sąd Okręgowy w Warszawie, kredyt indeksowany Getin:
Wyrok z dnia 4 października 2017 r., sygn. akt XXIV C 1094/14
- Sąd Okręgowy w Warszawie, kredyt indeksowany Getin:
Wyrok z dnia 24 listopada 2017 r., sygn. akt XXV C 1059/16
- Sąd Okręgowy w Warszawie, kredyt indeksowany Raiffeisen (Polbank):
Wyrok z dnia 5 stycznia 2018 r. sygn. XXV C 1459/17
- Sąd Apelacyjny w Katowicach, kredyt indeksowany ING:
Wyrok z dnia 19 stycznia 2018, sygn. akt I ACa 632/17
- Sąd Okręgowy w Łodzi, kredyt indeksowany mBank:
Wyrok z dnia 12 lutego 2018 r., sygn. akt III Ca 1709/17
- Sąd Okręgowy w Warszawie, kredyt indeksowany Raiffeisen (Polbank):
Wyrok z dnia 19 lutego 2018 r., sygn. akt XXV C 1520/17
- Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia, kredyt indeksowany mBank:
Wyrok z dnia 15 marca 2018 r., sygn. akt VI C 1161/17
Wyrok z dnia 15 marca 2018 r., sygn. akt VI C 1208/17
Wyrok z dnia 15 marca 2018 r., sygn. akt VI C 1290/17
- Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia, kredyt indeksowany mBank:
Wyrok z dnia 15 marca 2018 r.,
- Sąd Okręgowy w Warszawie, kredyt indeksowany Getin:
Wyrok z dnia 3 kwietnia 2018 r., sygn. akt XXV C 1926/16
- Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia, kredyt indeksowany mBank:
Wyrok z dnia 10 kwietnia 2018 r., sygn. akt VI C 1316/17
- Sąd Okręgowy w Warszawie, kredyt indeksowany Getin:
Wyrok z dnia 8 maja 2018 r., sygn. akt XXV C 246/17
- Sąd Okręgowy w Warszawie, kredyt indeksowany Getin:
Wyrok z dnia 21 maja 2018 r., sygn. akt XXV C 376/17
- Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia, kredyt indeksowany mBank:
Wyrok z dnia 22 maja 2018 r., sygn. akt VI C 1881/17
- Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia, kredyt indeksowany Ekstralokum, obecnie BZ WBK (poprzednio Kredyt Bank ):
Wyrok z dnia 19 czerwca 2018 r., sygn. akt VI C 1361/17
- Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia, kredyt indeksowany mBank:
Wyrok z dnia 3 lipca 2018 r., sygn. akt VI C 1259/17
- Sąd Okręgowy w Warszawie, kredyt indeksowany Millennium:
Wyrok z dnia 27 lipca 2018 r., sygn. akt XXIV C 241/17
(II). Wyroki unieważniające kredyty denominowane:
- Sąd Okręgowy w Olsztynie, kredyt denominowany BPH/ Pekao:
Wyrok z dnia 13 kwietnia 2017 r., sygn. akt: I C 478/16
- Sąd Okręgowy w Warszawie, kredyt denominowany PKO:
Wyrok z dnia 2 czerwca 2017 r., sygn. akt I C 776/16
- Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa, kredyt denominowany PKO:
Wyrok z dnia 6 października 2017 r., sygn. akt XVI C 526/17
https://www.youtube.com/watch?v=4a55t34KNVc&feature=youtu.be
- Sąd Rejonowy dla Warszawy – Mokotowa, kredyt denominowany Nordea:
Wyrok z dnia 27 listopada 2017 r., sygn. akt XVI C 170/17
- Sąd Apelacyjny w Szczecinie, kredyt denominowany Nordea:
Wyrok z dnia 19 grudnia 2017 r., sygn. akt I ACa 633/17
- Sąd Apelacyjny w Białymstoku, kredyt denominowany BPH/ Pekao:
Wyrok z dnia 17 stycznia 2018 r., sygn. akt I ACa 674/17
- Sąd Okręgowy w Olsztynie, kredyt denominowany Nordea:
Wyrok z dnia 17 kwietnia 2018 r. sygn. akt I C 551/17
- Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, kredyt denominowany Nordea:
Wyrok z dnia 15 czerwca 2018 r., sygn. akt I C 1447/14
- Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa, kredyt denominowany PKO:
Wyrok z dnia 26 czerwca 2018 r., sygn. akt XVI C 2870/16
- Sąd Okręgowy w Warszawie, kredyt denominowany Nordea:
Wyrok z dnia 3 lipca 2018 r., sygn. akt III C 1575/16
(III). Wyroki odwalutujące kredyty:
- Sąd Okręgowy w Warszawie, kredyt indeksowany mBank:
Wyrok z dnia 4 maja 2017 r., sygn. akt IV C 1217/15
- Sąd Okręgowy we Wrocławiu, kredyt indeksowany Santander Bank:
Wyrok z dnia 20 lipca 2017 r., sygn. akt II Ca 2200/16
- Sąd Okręgowy we Wrocławiu, kredyt indeksowany Santander Bank:
Wyrok z dnia 10 sierpnia 2017 r., sygn. akt II Ca 2330/16
- Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia, kredyt indeksowany mBank:
Wyrok z dnia 24 sierpnia 2017 r., sygn. akt VI C 2292/15
- Sąd Okręgowy w Warszawie, kredyt indeksowany Raiffeisen (Polbank):
Wyrok z dnia 16 października 2017 r., sygn. akt XXV C 1732/16
- Sąd Okręgowy w Poznaniu, kredyt indeksowany Raiffeisen (Polbank):
Wyrok z dnia 17 października 2017 r., sygn. akt XVIII C 293/17
- Sąd Rejonowy dla Warszawy – Śródmieścia, kredyt indeksowany Raiffeisen (Polbank):
Wyrok z dnia 28 lutego 2018 r., sygn. akt VI C 876/17
- Sąd Okręgowy w Warszawie, kredyt indeksowany Getin:
Wyrok z dnia 16 kwietnia 2018 r., sygn. akt XXV C 1319/16
- Sąd Okręgowy w Łodzi, kredyt indeksowany mBank:
Wyrok z dnia 27 kwietnia 2018 r. sygn. akt II C 68/16
- Sąd Okręgowy w Warszawie, kredyt indeksowany Raiffeisen (Polbank):
Wyrok z dnia 18 maja 2018 r., sygn. akt XXV C 362/17
- Sąd Okręgowy w Łodzi, kredyt indeksowany mBank:
Wyrok z dnia 21 maja 2018 r., sygn. akt I C 620/17
- Sąd Okręgowy Warszawa Praga , kredyt indeksowany Getin:
Wyrok z dnia 30 maja 2018 r. sygn. akt I C 1184/16
- Sąd Okręgowy w Łodzi, kredyt indeksowany mBank:
Wyrok z dnia 30 maja 2018 r., sygn. akt II C 110/16.
Wyrok z dnia 30 maja 2018 r., sygn. akt: II C 1082/17
- Sąd Okręgowy w Łodzi, kredyt indeksowany mBank:
Wyrok z dnia 17 lipca 2018 r., sygn. akt II C 1417/16
- Sąd Okręgowy w Warszawie, kredyt indeksowany Getin:
Wyrok z dnia 18 lipca 2018 r., sygn. akt XXV C 1199/17
- Sąd Okręgowy w Warszawie, kredyt indeksowany Getin:
Wyrok z 8 sierpnia 2018 r., sygn. akt XXV C 590/16
(IV). Uznanie klauzul przeliczeniowych (ustalanie kursu) za nieuczciwe:
- Wyrok z 14 grudnia 2010 r. w sprawie klauzul Banku Millennium S.A. (XVII AmC 426/09).
- Wyrok z 26 stycznia 2011 r. w sprawie klauzul mBank S.A. (XVII AmC 1531/09).
- Wyrok z 27 sierpnia 2012 r. w sprawie klauzul Banku BPH S.A. (XVII AmC 5344/11).
- Wyroku z dnia 25 czerwca 2014 r. w sprawie klauzul Banku DNB NordSA (VI ACa 1930/13)
Decyzja w sprawie frankowiczów – Sąd Apelacyjny w Warszawie, wyrok z dnia 13 grudnia 2017, sygn. akt VII ACa 1036/17 (apelacja od wyroku SOKiK – XVII Amc 2939/14) w sprawie niedozwolonych postanowień umownych stosowanych przez mBank, potwierdził PRAWOMOCNIE, że klauzule waloryzacyjne mBanku są niedozwolone, tj. WSZYSTKIE najważniejsze zakwestionowane zapisy wzorców umownych.
Klauzula nr 3178 (wpisana wobec Banku Millennium S.A.) „Kredyt jest indeksowany do CHF/USD/EUR, po przeliczeniu wypłaconej kwoty zgodnie z kursem kupna CHF/USD/EUR według Tabeli Kursów Walut Obcych obowiązującej w Banku Millennium w dniu uruchomienia kredytu lub transzy.” (wyrok Sądu Sąd Okręgowy w Warszawie – XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 14 grudnia 2010 r., sygn. akt XVII AmC 426/09).
W uzasadnieniu do tego wyroku CHF Sąd stwierdził, że: „Jednak ani z treści Umowy, ani z treści Regulaminu nie wynika mechanizm ustalania kursów walut, o jakich mowa w klauzulach I i II, zaś zeznania świadka A. N. całkowicie przeczą temu, aby konsument był o tym informowany. Również kwestionowane postanowienia nie zawierają odwołania do tego typu zapisów.
Zatem nie może ulegać wątpliwości, że klient nie jest informowany, w jaki sposób zmieniają się kursy walut, w jaki sposób kurs waluty został ustalony. Pozostawione to zostało arbitralnej decyzji pozwanego. Kwestionowane postanowienia zawierają – co prawda – zapisy odnośnie do rodzaju kursu i daty kursu, jednakże bez żadnych danych odnośnie do sposobu ustalenia tego kursu. Tak więc nawet marża Banku (odchylenie określone przez świadka T. N.) nie stanowi czynnika obiektywnego, gdyż jest ustalana dowolnie przez pozwanego i co istotne, stanowi wartość, która tak naprawdę nie jest znana klientowi. Co więcej, jak już wskazano, Tabela zmienia się nawet kilka razy dziennie.
W punktach 5.2.2. Rekomendacji S i S II (k. 135, 166) podkreślono, że w każdej umowie, która dotyczy walutowych ekspozycji kredytowych, powinny znaleźć się m.in. zapisy dotyczące sposobów i terminów ustalania kursu wymiany walut, na podstawie którego, w szczególności, wyliczana jest kwota uruchamianego kredytu, jego transz i rat wartość rat kapitałowo-odsetkowych oraz zasad przeliczania na walutę wypłaty i spłaty kredytu. Powtórzone to zostało w punkcie 24.2 Rekomendacji T (k. 383).
Tymczasem kwestionowane postanowienia określają jedynie dzień, na który ma być ustalany kurs, co powoduje, że Bank ma swobodny wybór takiego kursu z danego dnia, który jest dla niego najkorzystniejszy, a więc najmniej korzystny dla konsumenta. Pozwany ma więc tu swobodę, co umożliwia mu w sposób jednostronny kształtować – w ramach klauzuli I i II – sytuacji klienta, zakłócając tym samym równowagę kontraktową stron umowy kredytu. W konsekwencji, pozwany ma możliwość nie tylko ustalenia w dowolny sposób wysokości kursu waluty, na poziomie znacznie przekraczającym rynkowy kurs wymiany, ale również przyjęcie takiego kursu z danego dnia, który będzie dla niego najkorzystniejszy, co tym samy naraża konsumenta na dodatkowe koszty, niezależne od kosztów związanych ze zmianą rynkowych kursów walut.
Te postanowienia umowne naruszają więc również zasady wynikające z rekomendacji KNF. To, że cena jest podstawowym instrumentem walki konkurencyjnej (w tym przypadku kursy walut), nie oznacza, że nie jest ona ustalana dowolnie. Być może z punktu widzenia Banku nie chodzi o dowolne ustalanie kursów walut, gdyż pozwany bierze pod uwagę kurs średni, kurs w innych bankach, dane ekonomiczne, środowisko bankowe i własny zysk, jednak z punktu widzenia konsumenta mamy do czynienia z całkowitą dowolnością w ustalaniu kursów, do jakich odwołują się zakwestionowane klauzule”.
Klauzula nr 3179 (wpisana wobec Banku Millennium S.A.) „W przypadku kredytu indeksowanego kursem waluty obcej kwota raty spłaty obliczona jest według kursu sprzedaży dewiz, obowiązującego w Banku na podstawie obowiązującej w Banku Tabeli Kursów Walut Obcych z dnia spłaty” (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 21 października 2011 r., sygn. akt VI ACa 420/11).
W uzasadnieniu do tego wyroku Sąd Apelacyjny w Warszawie stwierdził, że: „Skoro konsument nie ma żadnego wpływu na kurs […] sprzedaży waluty obcej, a jest on ustalany arbitralnie przez drugą stronę (przedsiębiorcę), przy uwzględnieniu kryteriów całkowicie dowolnych, gdyż zależnych od stanowiska i decyzji Banku, to nie można mówić, aby mechanizm zawarty w klauzulach […] nie był abuzywny”.
Klauzula nr 5743 (wpisana wobec BRE Banku S.A. – mBank) „Raty kapitałowo-odsetkowe oraz odsetkowe spłacane są w złotych po uprzednim ich przeliczeniu wg kursu sprzedaży CHF z tabeli kursowej (…), obowiązującego na dzień spłaty z godziny 14:50” (Umowa o kredyt hipoteczny dla osób fizycznych (…) waloryzowany kursem CHF).
Z uzasadnienia wyroku w sprawie kredytów frankowych – Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 7 maja 2013 r., sygn. akt VI ACa 441/13 wynika jednoznacznie, że kwestionowane postanowienie spełnia wszystkie – określone w art. 3851 § 1 kc – przesłanki do uznania go za abuzywne.
O abuzywności spornego postanowienia decyduje fakt, że uprawnienie banku do określania wysokości kursu sprzedaży CHF nie jest w żaden sposób formalnie ograniczone, zwłaszcza nie przewiduje wymogu, aby wysokość kursu ustalonego przez bank pozostawała w określonej relacji do średniego kursu NBP lub kursu ukształtowanego przez rynek walutowy. Powyższe oznacza przyznanie sobie przez bank prawa do jednostronnego regulowania wysokości rat kredytu waloryzowanego kursem CHF.
To właśnie w tym mechanizmie Sąd Apelacyjny dostrzegł sprzeczność postanowienia z dobrymi obyczajami i rażące naruszenie interesów konsumenta, który nie ma możliwości uprzedniej oceny własnej sytuacji – w tym wysokości wymagalnych rat kredytu – i jest zdany wyłącznie na arbitralne decyzje banku.
Klauzula nr 5622 (wpisana wobec Bank BPH S.A) „Kredytobiorca zobowiązuje się dokonywać spłaty kredytu, w wysokościach i terminach podanych w Załączniku nr 1 do Umowy – kalendarzu spłat na rachunek Banku nr : 38 1710 0007 0000 0098 8086 7103 (decyduje data wpływu na rachunek Banku), które będzie zaliczane w następującej kolejności: należne opłaty i prowizje, odsetku umowne, kapitał kredytu i odsetki karne.
Kwoty wskazane w kalendarzu spłat podane są w walucie kredytu. Spłaty dokonywane będą przez Kredytobiorcę w złotych, po uprzednim przeliczeniu spłaty wg kursu GE Money Banku S. A. (kursu Banku). Kurs Banku jest to średni kurs złotego w stosunku do waluty kredytu opublikowany w danym dniu przez NBP, powiększony o zmienną marżę kursową Banku, która w dniu udzielenia kredytu wynosi 0.06. Marża kursowa może ulegać zmianom i jest uzależniona od rozpiętości kursów i sprzedaży waluty kredytu na rynku walutowym.” (wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 3 sierpnia 2012 r., sygn. akt XVII AmC 5344/11).
Powyższe wyroki były podtrzymywane przez Sąd Najwyższy. Szczególnie istotny jest wyrok SN z 22 stycznia 2016 r. (1 CSK 1049/14] oraz wyrok SN z 8 września 2016 r. (II CSK 750/15] przesądzający, że tabela kursowa banku nie może być stosowana do określenia zobowiązań kredytobiorcy. Podobnie wyrok SN z 14 lipca 2017 r. (11 CSK 803/16].
Uchwała składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 20 czerwca 2018 r. ostatecznie przesądziła, iż “Oceny czy postanowienie umowne jest niedozwolone (art. 385[1] § 1 k.c.) dokonuje się według stanu z chwili zawarcia umowy.” (sygn. III CZP 29/17). – Czytaj więcej.
Wobec tego oceniając klauzulę niedozwoloną sąd bada samą umowę oraz jej treść, a nie jej stosowanie w praktyce. Abuzywne postanowienie umowy kredytu jest bezskuteczne ex lege (z mocy prawa, a nie dopiero na zarzut konsumenta) i ex tunc (od samego początku, a nie np. od momentu faktycznego naruszenia interesów słabszej strony umowy).
Natomiast niedozwolony charakter postanowień umownych może być badany jedynie z uwzględnieniem okoliczności z chwili zawarcia umowy kredytu. Wynika to zarówno z art. 4 ust. 1 Dyrektywy 93/13/EWG, jak i z przepisu art. 385[2] Kodeksu cywilnego, który stanowi inkorporację przepisu dyrektywy do polskiego porządku prawnego.
Zgodnie z art. 385[2] Kodeksu cywilnego: oceny zgodności postanowienia umowy z dobrymi obyczajami dokonuje się według stanu z chwili zawarcia umowy, biorąc pod uwagę jej treść, okoliczności zawarcia oraz uwzględniając umowy pozostające w związku z umową obejmującą postanowienie będące przedmiotem oceny.
Zatem miarodajną dla badania przesłanek abuzywności danego postanowienia jest tylko i wyłącznie chwila zawarcia umowy i nie mają w tym względzie znaczenia okoliczności, które wystąpiły później.
Najnowszy Raport NIK z dnia 09 sierpnia 2018 r. https://www.nik.gov.pl/aktualnosci/kredyty- frankowe-panstwo-pozwolilo-bankom-na-zbyt-wiele.html stwierdził m.in., iż “wobec słabości instytucji państwowych, banki uzyskały korzyści, wynikające ze stosowania niedozwolonych postanowień umownych”. Dlatego też uzasadnionym wydaje się dochodzenie swoich roszczeń przez kredytobiorców na drodze sądowej.
