Nie spłacaj dłużej kredytu we frankach zaciągniętego w Getin Banku! Getin Bank, który udzielił hipotecznego kredytu „frankowego”, można skutecznie pozwać i odzyskać nadpłacone raty kredytu – dowodzą tego wyroki w sprawach wygranych przez członków społeczności Życie Bez Kredytu! Umowa o kredyt we frankach zawarta z Getin Bankiem zawiera klauzule abuzywne i wobec polskiego prawa powinna być uznana za nieważną.
Wyrok z 14 września 2021 r., sygn. akt XXV C 166/18, Sąd Okręgowy w Warszawie. Umowa kredytowa jest całkowicie nieważna!
Korzyści frankowicza:
– Zasądzone 238.466,07 PLN oraz 5100 CHF plus odsetki ustawowe za opóźnienie
– Zwrot kosztów postępowania sądowego 13 500 PLN
– Saldo kredytu spada z 300.000 do zera
– Łączna korzyść ponad 600.000 zł
Wyrok z 9 września 2021 r., sygn. akt I C 3710/19, Sąd Rejonowy dla Warszawy-Woli. Umowa kredytowa jest całkowicie nieważna!
Korzyści frankowicza:
– unieważnienie umowy z zastosowaniem teorii dwóch kondykcji;
– wygrana i zasądzenie na rzecz pozywającego kwoty ponad 73828 zł oraz odsetki za opóźnienie
– 6434 zł tytułem kosztów procesu
– Saldo kredytu spadło do zera, a po uprawomocnieniu się wyroku bank będzie wykreślony z hipoteki kredytowej nieruchomości.
Wyrok z 20 lipca 2021 r., sygn. akt XXIII C 3208/21, Sąd Okręgowy w Warszawie Frankowicze, którzy zawarli umowę z Getin Bankiem, nie muszą już spłacać kredytu!
Korzyści frankowicza:
– unieważnienie umowy z zastosowaniem teorii dwóch kondykcji;
– wygrana i zasądzenie na rzecz pozywającego kwoty ponad 750 000 zł (wraz z odsetkami);
– brak jakiegokolwiek roszczenia restytucyjnego ze strony banku;
– wykreślenie banku z hipoteki kredytowanej nieruchomości (w przyszłości, po uprawomocnieniu się wyroku).
Łączna korzyść: około 1 000 000 PLN!!!
Bardzo ważny wyrok dla całej społeczności Życie Bez Kredytu, a przede wszystkim dla rodziny członków naszego zespołu, Izy oraz Kuby, których często mieliście okazję oglądać w naszych materiałach. Iza i Kuba wygrali niełatwy spór sądowy z Getin Bankiem, wzięli los w swoje ręce i dziś cieszą się już życiem bez kredytu.9I71019War73828 zł oraz odsetki za opóźnienie
Wyrok z 2 lipca 2021 r., sygn. akt XXV C 1016/18, Sąd Okręgowy w Warszawie
Decyzja kredytowa Getin Banku unieważniona na zasadzie teorii dwóch kondykcji
Korzyści frankowicza:
– unieważnienie umowy z zastosowaniem teorii dwóch kondykcji;
– wygrana i zasądzenie na rzecz pozywającego wszystkich kwot dochodzonych w ostatecznym roszczeniu w pozwie (plus odsetki) – łącznie ponad 700 000 zł;
– brak jakiegokolwiek roszczenia restytucyjnego ze strony banku;
– wykreślenie banku z hipoteki z kredytowanej nieruchomości (w przyszłości, po uprawomocnieniu się wyroku).
Wyrok z 21 maja 2021 r., sygn. akt XXV C 1877/17, Sąd Okręgowy w Warszawie
Umowa kredytowa Getin Banku jest nieważna (zgodnie z teorią dwóch kondykcji)
Korzyści frankowicza:
– unieważnienie umowy z zastosowaniem teorii dwóch kondykcji;
– wygrana i zasądzenie na rzecz pozywającego kwoty 818 994,12 zł (plus odsetki);uwaga – na dziś odsetki wynoszą już ponad 150 000 zł;
– zwrot kosztów zastępstwa procesowego i opłat sądowych;
– spadek salda kredytu: z około 850 000 zł do zera;
– wykreślenie banku z hipoteki kredytowanej nieruchomości (w przyszłości, po uprawomocnieniu się wyroku).
Łączna korzyść: około 1 830 000 PLN!!!
Wyrok z 5 listopada 2020 r., sygn. akt XXV C 306/18, Sąd Okręgowy w Warszawie
Kredyt hipoteczny zaciągnięty w Getin Banku jest sprzeczny z dobrymi obyczajami
Korzyści frankowicza:
– unieważnienie umowy z zastosowaniem teorii dwóch kondykcji;
– wygrana i zasądzenie na rzecz pozywającego całej kwoty dochodzonej pozwem: 750 000 zł (plus odsetki – około 100 000 zł);
– zwrot kosztów zastępstwa procesowego i opłat sądowych (11 800 zł);
– spadek salda kredytu: z około 2 200 000 zł do zera;
– wykreślenie banku z hipoteki kredytowanej nieruchomości.
Łączna korzyść: ponad 3 000 000 PLN!!!
Najważniejsze i najciekawsze fragmenty uzasadnienia wyroku:
Zawarte w umowie i regulaminie postanowienia określające sposoby wyliczenia kwoty kredytu podlegającej spłacie i wysokości rat kredytu są abuzywne, a tym samym nie wiążą powoda. W realiach sprawy niniejszej prowadzi to do nieważności umowy, gdyż zakwestionowane postanowienia określają główne świadczenia stron i bez nich nie sposób wykonywać umowy.
Zgodnie z art. 385(1) §1 k.c. postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). (…) Jak wskazał Sąd Najwyższy w przywołanym wyroku II CSK 19/18, postanowienie umowne jest sprzeczne z dobrymi obyczajami, jeżeli kontrahent konsumenta, traktujący go w sposób sprawiedliwy, słuszny i uwzględniający jego prawnie uzasadnione roszczenia, nie mógłby racjonalnie spodziewać się, iż konsument ten przyjąłby takie postanowienie w drodze negocjacji indywidualnych. Natomiast w celu ustalenia, czy klauzula rażąco narusza interesy konsumenta, należy wziąć przede wszystkim pod uwagę, czy pogarsza ona jego położenie prawne w stosunku do tego, które, w braku odmiennej umowy, wynikałoby z przepisów prawa, w tym dyspozytywnych. Natomiast rażące naruszenie interesów konsumenta oznacza nieusprawiedliwioną dysproporcję, na niekorzyść konsumenta, praw i obowiązków wynikających z umowy, skutkującą niekorzystnym ukształtowaniem jego sytuacji ekonomicznej oraz jego nierzetelne traktowanie.
Unormowania zawarte w art. 385(1)–385(3) kc mają charakter szczególny w stosunku do tych przepisów, które mają ogólne zastosowanie do kształtowania przez kontrahentów treści umowy (np. art. 58, 353(1) czy 388 kc). Stanowią implementację w polskim prawie postanowień dyrektywy nr 93/13/EWG z 5 kwietnia 1993 r. o nieuczciwych warunkach w umowach konsumenckich, co rodzi określone konsekwencje dla ich wykładni. Przede wszystkim musi ona prowadzić do takich rezultatów, które pozwolą urzeczywistnić cele dyrektywy. Sądy krajowe, stosując prawo wewnętrzne, zobowiązane są tak dalece, jak jest to możliwe, by dokonywać jego wykładni w świetle brzmienia i celu rozpatrywanej dyrektywy, tak by osiągnąć przewidziany w niej rezultat, a zatem zastosować się do art.288 akapit trzeci Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (por. wyrok Trybunału Sprawiedliwości z 2016-06-13, C-377/14). Krajowe sądy i trybunały powinny tak wykładać prawo wewnętrzne, aby w pełni (ze względu na effet utile) uwzględniało ono nie tylko literę, ale i ducha prawa unijnego (…). Zatem stosując art. 385(1) kc, należy stosować wykładnię przyjazną dla prawa unijnego. Ten obowiązek dokonywania wykładni prawa krajowego zgodnej z prawem Unii jest w istocie nierozerwalnie związany z systemem Traktatu, gdyż zezwala sądom krajowym na zapewnienie, w ramach ich właściwości, pełnej skuteczności prawa Unii przy rozpoznawaniu zawisłych przed nimi sporów.
Wyrok z 12 października 2020 r., sygn. akt XXV C 608/18, Sąd Okręgowy w Warszawie Kredyt hipoteczny zaciągnięty w Getin Banku jest sprzeczny z dobrymi obyczajami
Korzyści frankowicza:
– unieważnienie umowy kredytu;
– wygrana i zasądzenie na rzecz pozywającego kwoty 22 897 zł (plus odsetki);
– zwrot kosztów zastępstwa procesowego;
– spadek salda kredytu: z 646 809 zł do zera;
– wcześniejsze zabezpieczenie roszczenia frankowicza (postanowieniem sądu) – przez wiele miesięcy przed zapadnięciem wyroku kredytobiorca nie musiał spłacać rat kredytu;
– wykreślenie banku z hipoteki kredytowanej nieruchomości.
Najważniejsze fragmenty uzasadnienia wyroku:
(…) w ocenie Sądu postanowienia umowy opisane w pozwie a określające indeksację są jednak nieważne jako sprzeczne z art. 353 (1) kc. Zgodnie z tym przepisem strony zawierające umowę mogą określić stosunek prawny według swojego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze stosunku), ustawie albo zasadom współżycia społecznego. Zasadniczym elementem każdego zobowiązania umownego jest możliwość obiektywnego i dostatecznie dokładnego określenia świadczenia. Przy określeniu świadczenia możliwe jest odwołanie się do konkretnych podstaw, możliwe jest również odwołanie się w tym zakresie do woli osoby trzeciej. Jednakże w każdym wypadku umowa będzie sprzeczna z naturą zobowiązania jako takiego, jeśli określenie świadczenia zostanie pozostawione woli wyłącznie jednej ze stron. W doktrynie prawa stwierdzenie to od dawna nie budzi wątpliwości. (…)
W umowie kredytu (w tym w jej części ogólnej) brak jest precyzyjnych zasad, którymi bank miał się kierować przy ustalaniu kursów. Brak jest również przepisów prawa, które wpływają na sposób określania kursu przez pozwanego. Oczywiście bank nie ma wpływu na wysokość kursów stosowanych na rynkach walutowych (przynajmniej jeśli chodzi o nieduży w skali światowej bank – poprzednika prawnego pozwanego). Jednak sposób określania kursów stosowanych przez bank dla poszczególnych transakcji w świetle umowy jest niczym nieograniczony. Wbrew pozorom kryteria rynkowe i potencjalny wpływ nadzoru finansowego nie stanowią tu wystarczającej granicy. Ustalenie kursu na zbyt niskim (w przypadku kupna) lub zbyt wysokim (w przypadku kursu sprzedaży) poziomie nie musi spowodować rezygnacji kontrahentów banku z transakcji walutowych już z tej przyczyny, iż zgodnie z umową są zobowiązani do zawierania takich transakcji. Bank może ponadto ustalić równocześnie kilka tabeli kursów i stosować je w zależności od rodzaju transakcji (a więc inny kurs stosować dla transakcji kantorowych, inny dla skupu/sprzedaży dokonywanej za pośrednictwem rachunków bankowych, zaś jeszcze inny dla obliczeń związanych z udzielaniem i spłatą kredytów).
Wyrok z 10 sierpnia 2020 r., sygn. akt XXV C 1175/16, Sąd Okręgowy w Warszawie
Kredyt hipoteczny zaciągnięty w Getin Banku łamie zasady współżycia społecznego
Korzyści frankowicza:
– unieważnienie umowy kredytu;
– spadek salda z 698 779 zł do zera;
– wykreślenie banku z hipoteki kredytowanej nieruchomości.
Wygrana bardzo skomplikowanej sprawy przejętej po innej kancelarii. Co ważne, Sąd nie mógł się zająć oceną abuzywności z przyczyn procesowych, więc ustalił nieważność umowy na podstawie art. 58. § 2 kc: Nieważna jest czynność prawna sprzeczna z zasadami współżycia społecznego.
W ustnym uzasadnieniu wyroku Sąd podkreślił, że nie każdy kredytobiorca ma tyle szczęścia, żeby trafić do tak doświadczonych ekspertów prowadzących postępowanie sądowe. To bardzo miłe, tym bardziej że sprawę przejęliśmy w bardzo złym stanie po poprzednim pełnomocniku.
Najważniejsze i najciekawsze fragmenty pisemnego uzasadnienia wyroku:
Stanowisko powodów okazało się uzasadnione w najważniejszej części wskazującej na nieważność umowy ze względu na sprzeczność z zasadami współżycia społecznego. W myśl art. 58 § 1 kc umowa sprzeczna z ustawą jest nieważna.
W tej sytuacji należy uznać, że przedstawione powodom informacje o ryzyku kursowym były daleko niewystarczające. Sąd zwrócił uwagę stron, że w 2007 r. instytucje finansowe musiały mieć pełną świadomość niebezpieczeństw związanych z kredytami powiązanymi z kursem waluty, jak również że jeszcze w 2004 r. kurs średni franka szwajcarskiego w NBP wynosił 3,11 zł.
Niepełna informacja o ryzyku kursowym (np. założenie maksymalnego wzrostu kursu na 10 % zamiast na 30%) w oczywisty sposób wpływa na decyzję o zawarciu umowy w CHF zamiast w PLN, czy wręcz w ogóle decyzję o zawarciu umowy kredytowej. Podniesienie kursu stanowi bowiem z punktu widzenia konsumenta dodatkowy koszt kredytu – ponad niemałe odsetki naliczone zgodnie z umową przez bank. Nikt działający racjonalnie nie zgodzi się na poniesienie 30 % ceny, które nie zostanie zrekompensowane dodatkowymi korzyściami.
Zobowiązanie powódki ustalane było w walucie CHF, która w okresie spłaty kredytu była podstawą określania wysokości kapitału pozostałego do spłaty oraz odsetek. Oznacza to, że nie tylko wysokość kapitału kredytu była jednostronnie ustalona przez pozwanego, lecz w każdym okresie trwania kredytu bank naliczał dodatkowo odsetki od kapitału powstałego w wyniku zastosowania dowolnie ustalonego kursu CHF.
W świetle art. 189 kpc zasadniczą przesłanką zasadności powództwa o ustalenie jest istnienie interesu prawnego w zgłoszeniu żądania ustalenia. W ocenie Sądu strona powodowa miała interes prawny w ustaleniu nieważności umowy, pomimo równoczesnego zgłoszenia roszczenia o zapłatę.
Wyrok częściowy z 6 marca2020 r., sygn. akt XXV C 1158/18, Sąd Okręgowy w Warszawie
Getin Bank, kredyt hipoteczny – marża była dowolnie kształtowana przez bank
Korzyści frankowicza:
– postępowanie o ustalenie nieważności umowy i zapłatę 488 003,01 zł;
– brak konieczności spłacania rat kredytu;
– ustalenie przez sąd, że umowa kredytu hipotecznego indeksowanego do CHF zawarta 1 października 2008 r. (datowana na 26 września 2008 r.) jest nieważna.
Najważniejsze fragmenty uzasadnienia wyroku:
Tymczasem stwierdzenie nieważności czy nieistnienia umowy przesądza nie tylko o potencjalnej możliwości domagania się zwrotu już spełnionych świadczeń. Rozstrzyga również w sposób ostateczny o braku obowiązku spełniania na rzecz banku mających oparcie w treści umowy świadczeń w przyszłości, a więc o zezwoleniu na zaprzestanie spłaty kolejnych rat kredytu. Jak wskazał Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z 28 października 2018 roku, sygn. I ACa 623/17, „Orzeczenie stwierdzające nieważność umowy niweczy jej skutki ex tunc i z uwagi na związanie zarówno stron, jak i innych sądów jego treścią z mocy art. 365 § 1 kpc., jako swoisty prejudykat, ma istotne znaczenie dla dalszych czynności stron w związku ze spłacaniem kredytu przez powoda”.
Ustalające orzeczenie sądu znosi więc wątpliwości stron i zapobiega dalszemu sporowi o roszczenia banku wynikające z umowy. Na tym zaś polega interes prawny w rozumieniu art. 189 kpc. Równocześnie dokonane prawomocnie ustalenie przesądza o dalszych skutkach łączących się z nieważnością umowy, w tym o istnieniu hipoteki zabezpieczającej spłatę kredytu. Nie ma przy tym znaczenia, czy pomiędzy stronami będzie nadal istniał spór dotyczący rozliczenia nieważnej umowy, gdyż nie są to należności wynikające z umowy ani należności zabezpieczone hipoteką umowną.
Za przyjęciem, że konsument dotknięty stosowaniem przez przedsiębiorcę niedozwolonych postanowień umownych ma interes prawny w uzyskaniu orzeczenia ustalającego skutki ich zastosowania, przemawia też treść art. 7 ust.1 dyrektywy 93/13, wymagająca zapewnienia stosownych i skutecznych środków mających na celu zapobieganie stałemu stosowaniu nieuczciwych warunków w umowach zawieranych przez sprzedawców i dostawców z konsumentami oraz art. 76 Konstytucji nakładająca na władze publiczne obowiązek ochrony konsumentów przed nieuczciwymi praktykami rynkowymi. Spełnienie tych obowiązków nastąpić może jedynie w przypadku zapewnienia konsumentom takich instrumentów procesowych, których zastosowanie definitywnie zakończy spór pomiędzy konsumentem a przedsiębiorcą, nie narażając konsumenta na konieczność prowadzenia szeregu postępowań (np. kolejne odrębne postępowania o zapłatę należności, o uzgodnienie treści księgi wieczystej itd.).
Wyrok z 7 stycznia 2020 r., sygn. akt XXV C 2157/17, Sąd Okręgowy w Warszawie
Spłata kredytu we frankach zaciągniętego w Getin Banku nie musi być dłużej Twoim obowiązkiem
Korzyści frankowicza:
– unieważnienie umowy kredytu;
– wygrana i zasądzenie na rzecz pozywającego kwoty 806 663,82 CHF wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 29 listopada 2019 r. do dnia zapłaty;
– zwrot kosztów procesu (16 034 zł);
– spadek salda kredytu do zera;
– wykreślenie banku z hipoteki kredytowanej nieruchomości.
Łączna wartość korzyści to ponad 3 500 000 zł!!!
Najważniejsze fragmenty uzasadnienia tego wyroku to:
– Zdaniem Sądu uznać należy, że nie jest możliwe dalsze obowiązywanie takiej umowy, bowiem jej treść będzie naruszać granice swobody umów, zaś taka czynność prawna musi zostać uznana za nieważną z racji sprzeczności z ustawą, polegającej na naruszeniu granic swobody umów (art. 58 § 1 k.c. w zw. z art. 353[1] k.c.).
– Uznanie nieważności umowy z powyższego powodu zmierza do przywrócenia równowagi pomiędzy stronami, bowiem nie naraża żadnej ze stron na konieczność pozostawania w stosunku cywilnoprawnym, którego istnienie sprzeczne byłoby z zasadami słuszności kontraktowej, a także skutecznie zniechęci przedsiębiorcę – bank do stosowania postanowień umownych o takiej treści jak w § 13 i 14 regulaminu.
– Wobec przyjęcia, że z opisanych wyżej względów umowa kredytu jest nieważna, bez znaczenia pozostaje zawarcie przez strony aneksów do niej.
– Należy do tego także dodać, w ocenie Sądu, iż wyroki Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej wydane w trybie prejudycjalnym (…) mają skutek nie tylko w postępowaniu przed sądem krajowym, który zwrócił się do TSUE o wykładnię, ale, zgodnie z doktryną acte eclaire, wykładnia prawa unijnego może być stosowana także w innych postępowaniach przed sądami krajowymi, także w innych państwach członkowskich.
– Zgodnie z art. 3 ust. 1 dyrektywy klauzulę umowną, która nie została uzgodniona indywidualnie, należy uznać za niedozwoloną, jeżeli, naruszając zasadę dobrej wiary, powoduje istotną i nieusprawiedliwioną dysproporcję praw i obowiązków kontraktowych na niekorzyść konsumenta. Odpowiednikiem tego przepisu jest art. 385[1] § 1 zd. pierwsze kc.
