Raiffeisen Bank (dawny Polbank), który udzielił hipotecznego kredytu „frankowego”, można skutecznie pozwać i odzyskać sporą sumę pieniędzy – dowodzą tego wyroki w sprawach wygranych przez członków społeczności Życie Bez Kredytu! Umowa o kredyt we frankach zawarta z Polbankiem zawiera klauzule abuzywne i wobec polskiego prawa powinna być uznana za nieważną. Członkowie społeczności Życie Bez Kredytu wygrali do tej pory 100% spraw z Raiffeisen Bankiem.
Wyrok z 30 listopada 2021 r., sygn. akt XXV C 2049/19, Sąd Okręgowy w Warszawie
Umowa kredytowa Raiffeisen Bank International AG Spółka Akcyjna zawiera klauzule niedozwolone
Korzyści frankowicza:
– Ustalenie nieważność umowy kredytowej
– Zasadzoną kwota wraz z odsetkami ponad 200.000 zł (dochodzone było jedynie roszczenie częściowe i zostanie rozliczone z bankiem)
– Koszty po 2 x 7.719 zł na każdego z powodów
– Saldo kredytu spada z ok 400.000 zł do zera i po uprawomocnieniu się wyroku bank będzie wykreślony z hipoteki kredytowanej nieruchomości
– Łączna korzyść ponad 600.000 zł
Wyrok z 25 listopada 2021 r., sygn. akt VI ACa 2049/19, Sąd Apelacyjny w Warszawie
Umowa kredytowa Raiffeisen Bank International AG Spółka Akcyjna zawiera klauzule niedozwolone
Korzyści frankowicza:
– Sąd PRAWOMOCNIE ustalił nieważność umowy Polbank – EFG Eurobank Ergasias
– Zasądzona kwota 106.431,44 CHF plus odsetki ustawowe
– Zwrot kosztów sądowych za I i II instancję 13.234 zł
– Już teraz saldo kredytu spada z 950.000 zł do zera
– Bank zostanie niebawem wykreślony z hipoteki kredytowanej nieruchomości
– Łączna korzyść ponad 1.400.000 zł (1,4 mln zł)
Wyrok z 23 listopada 2021 r., sygn. akt I ACa 625/21, Sąd Okręgowy w Warszawie
Umowa kredytowa Raiffeisen Bank International AG Spółka Akcyjna zawiera klauzule niedozwolone
Korzyści frankowicza:
– Sąd PRAWOMOCNIE ustalił nieważność umowy Polbank – EFG Eurobank Ergasias.
– Zasądzone kwoty 47.696,46 PLN oraz 32.018,13 CHF plus odsetki ustawowe z obowiązkiem zaoferowania zwrotu
kapitału.
– Zwrot wszystkie kosztów sądowych za I i II instancję.
– Już teraz saldo kredytu spada z 300.000 zł do zera.
– Bank zostanie niebawem wykreślony z hipoteki kredytowanej nieruchomości. Łączna korzyść ponad 500.000 zł.
Wyrok z 21 września 2021 r., sygn. akt I ACa 592/21, Sąd Okręgowy w Warszawie
Umowa kredytowa Raiffeisen Bank International AG Spółka Akcyjna zawiera klauzule niedozwolone
Korzyści frankowicza:
– Sąd zasądził 81.286,21 zł oraz 28.519,06 euro.
– Saldo w tym wyroku spada z 300000 zł do zera i po uprawomocnieniu się wyroku bank będzie wykreślony z hipoteki kredytowanej nieruchomości.
– Łączna korzyść ponad 500.000 zł.
Wyrok z 27 lipca 2021 r., sygn. akt I C 582/19, Sąd Okręgowy w Warszawie
Umowa kredytowa Raiffeisen Bank International AG Spółka Akcyjna zawiera klauzule niedozwolone
Korzyści frankowicza:
– umowa została unieważniona z zastosowaniem teorii dwóch kondykcji;
– zasądzona kwota 111.652,89 zł oraz blisko 35.000 CHF oraz dodatkowe odsetki
– umowa kredytu hipotecznego jest nieważna w całości
– saldo kredytu spada do zera i po uprawomocnieniu się wyroku bank będzie wykreślony z hipoteki
– po uprawomocnieniu się wyroku bank zostanie wykreślony z hipoteki kredytowanej nieruchomości.
Kredyty hipoteczne Raiffeisen Banku (Polbanku) są nieważne!
Korzyści frankowicza:
– umowa została unieważniona z zastosowaniem teorii dwóch kondykcji;
– odzyskanie wszystkich kwot dochodzonych pozwem oraz odsetek ustawowych i zwrot kosztów procesowych – łącznie zasądzone zostało ponad 300.000 zł z odsetkami
– saldo kredytu spada z 450.000 zł do zera i po uprawomocnieniu się wyroku bank będzie wykreślony z hipoteki
– zwrot wszystkich kosztów procesu dla kredytobiorcy
– po uprawomocnieniu się wyroku bank zostanie wykreślony z hipoteki kredytowanej nieruchomości.
Łączna korzyść ponad 750.000 zł.
Wyrok z 11 czerwca 2021 r., sygn. akt XXV C 2961/18, Sąd Okręgowy w Warszawie Umowa kredytowa Raiffeisen Banku (Polbanku) jest nieważna592/21
Korzyści frankowicza:
– umowa została unieważniona z zastosowaniem teorii dwóch kondykcji;
– wygrana to aż 98 370,73 zł i 34 955,16 CHF (oraz odsetki ustawowe – około 40 000 zł);
– powodowie otrzymali od banku zwrot kosztów procesu: 2 × 14 067 zł (sąd zdecydował o większych kosztach z uwagi na ponadprzeciętny nakład pracy pełnomocnika);
– saldo kredytu spadło z około 420 000 zł do zera;
– po uprawomocnieniu się wyroku bank zostanie wykreślony z hipoteki kredytowanej nieruchomości.
Łączna suma korzyści: około 700 000 zł!!!
Do tego w tej sprawie już wcześniej zdobyliśmy prawomocne zabezpieczenie roszczenia – a to znaczy, że klienci nie płacili rat już od wielu miesięcy!
Wyrok z 28 maja 2021 r., sygn. akt XXV C 1678/19, Sąd Okręgowy w Warszawie
Kredyty hipoteczne Raiffeisen Banku (Polbanku) są nieważne!
Korzyści frankowicza:
– umowa została unieważniona z zastosowaniem teorii dwóch kondykcji;
– odzyskanie wszystkich kwot dochodzonych pozwem oraz odsetek ustawowych i zwrot kosztów procesowych – łącznie około 1 110 000 zł;
– saldo kredytu spadło z około 450 000 zł do zera;
– po uprawomocnieniu się wyroku bank zostanie wykreślony z hipoteki kredytowanej nieruchomości.
Łączna suma korzyści: około 1 560 000 zł!!!
Dodatkowo, dzięki perfekcyjnej strategii procesowej, bank nie ma względem powoda żadnego roszczenia restytucyjnego!
Wyrok z 13 maja 2021 r., sygn. akt III C 963/20, Sąd Okręgowy w Warszawie
Umowa kredytowa Raiffeisen Bank International AG Spółka Akcyjna zawiera klauzule niedozwolone
Korzyści frankowicza:
– umowa została unieważniona z zastosowaniem teorii dwóch kondykcji;
– wygrana i odzyskanie 47 696,46 PLN oraz 32 018,13 CHF (plus odsetki);
– zwrot wszystkich kosztów sądowych;
– saldo kredytu spadło do zera;
– po uprawomocnieniu się wyroku bank zostanie wykreślony z hipoteki kredytowanej nieruchomości.
Wyrok z 10 lutego 2021 r., sygn. akt XXV C 2665/19, Sąd Okręgowy w Warszawie Frankowicze, którzy zawarli umowy z Raiffeisen Bankiem (Polbankiem), nie muszą już spłacać kredytu!
Korzyści frankowicza:
– ustalenie nieważności umowy kredytu;
– zwrot części kosztów sądowych;
– saldo kredytu spadło do zera;
– bank został zobowiązany do wypisania się z hipoteki kredytowanej nieruchomości.
Sąd unieważnił kredyt zaciągnięty w Polbanku – na podstawie umowy z EFG Eurobank Ergasias S.A., oddział w Polsce. Sędzia Paweł Duda zastosował teorię salda. Od wyroku będziemy się jeszcze odwoływać w związku z korzystnym dla frankowiczów orzeczeniem Sądu Najwyższego z 16 lutego 2021 r. (sygn. akt III CZP 11/20). Jednocześnie Sąd Okręgowy zasądził na rzecz kredytobiorcy zwrot części kosztów sądowych. Wymiar sprawiedliwości uznał klauzule indeksacyjne za nieważne, gdyż przyznawały one bankowi prawo do ustalania kursu waluty – zarówno przy wypłacie, jak i spłacie kredytu – w sposób arbitralny i jednostronny. Sąd stwierdził, że takie zapisy są sprzeczne z naturą stosunku zobowiązaniowego. W orzeczeniu wskazano na naruszenie 58 § 1 k.c. w zw. z art. 3531 k.c.
Wyrok z 25 września 2020 r., sygn. akt VI Aca 332/19, Sąd Apelacyjny w Warszawie Unieważnienie kredytu zaciągniętego w Raiffeisen Banku (Polbanku) na zasadzie teorii dwóch kondykcji
Korzyści frankowicza:
– ustalenie nieważności umowy kredytu na zasadzie teorii dwóch kondykcji;
– odzyskanie ponad 400 000 zł z odsetkami;
– zwrot kosztów zastępstwa procesowego (20 900 zł);
– saldo kredytu spadło z 1 000 000 zł do zera;
– bank został zobowiązany do wypisania się z hipoteki kredytowanej nieruchomości.
Łączna suma korzyści: około 1 421 000 zł!!!
Sąd uznał argumenty przemawiające za unieważnieniem umowy i docenił staranność, jaką cały zespół ekspertów włożył w prowadzenie postępowania sądowego. Dzięki temu członek naszej społeczności może cieszyć się niesamowitymi korzyściami, a w szczególności może już wieść życie bez kredytu oraz bez hipoteki banku wpisanej do księgi wieczystej nieruchomości.
Niniejsza sprawa dotyczy członkini naszej społeczności, Katarzyny Urbańskiej. Radość Kasi po usłyszeniu wyroku była nie do opisania. Dla takich chwil naprawdę warto ciężko pracować. Zresztą zobaczcie sami:
Prawomocna wygrana członków społeczności Życie Bez Kredytu – teoria dwóch kondykcji! Sąd Apelacyjny
To jest jeden z najlepszych dni w moim życiu. Po niespełna trzech latach walki z gigantem, jakim jest bank, w sprawie mojej umowy kredytowej zawartej we franku szwajcarskim dziś okazało się, że umowa była nieważna. I to nie ja już mam kłopot, tylko bank ma kłopot – mówi Katarzyna Urbańska, członkini społeczności Życie Bez Kredytu. – Sąd stwierdził, że bank zawarł ze mną nieuczciwą, nieważną umowę, w której to kredytodawca był górą. Okazało się, że te umowy były niewłaściwie zawarte i w rzeczywistości kredyty były nie do spłacenia, nawet przez moje dzieci – kontynuuje Kasia.
Do społeczności Życie Bez Kredytu dołączyłam, żeby w tej walce z bankiem nie być sama. Żeby mieć poczucie wsparcia i zaangażowania po drugiej stronie. I, faktycznie, spotkania z ludźmi, z kancelarią, ze społecznością Życie Bez Kredytu dodały mi skrzydeł. Walka z bankiem to trochę walka Dawida z Goliatem i w tej walce nigdy nie chce się być samemu. W tej niełatwej walce bardzo pomogło mi to, że po drugiej stronie miałam ludzi, którzy uspokajali mnie, wspierali w każdej mojej decyzji, nie zostawili mnie samej sobie. Szczęśliwie jesteśmy już na finiszu całej sprawy. Bardzo istotne było dla mnie to, że społeczność Życie Bez Kredytu dała mi totalne wsparcie. Kolejne pisma z banku, kolejne groźby, kolejna próba zastraszania czy wymuszenia moich reakcji spotykały się z superwsparciem i pełnym zaangażowaniem. Wiedziałam, jak odpowiadać, jak reagować, a to było właśnie najistotniejsze. Decyzja, którą podjęłam, a która nie była łatwa, była słuszną decyzją i na żadnym etapie nie byłam pozostawiona bez wsparcia – relacjonuje swoje doświadczenia ze współpracą z ŻBK była już frankowiczka Katarzyna Urbańska.
Więcej o współpracy z ŻBK Katarzyna Urbańska opowiada w materiale na naszym kanale na YouTubie: Katarzyna Urbańska – prawomocna zwyciężczyni w sprawie frankowej na zasadzie teorii dwóch kondykcji
Wyrok z 21 września2020 r., sygn. akt XXV C 1508/19, Sąd Okręgowy w Warszawie Odfrankowanie umowy kredytu zaciągniętego w Raiffeisen Banku (Polbanku)
Korzyści frankowicza:
– wygrana i odzyskanie wraz z odsetkami ponad 150 000 zł;
– saldo kredytu spadło o 501 998 do zera;
– wyeliminowanie z umowy całego mechanizmu indeksacji do CHF, czyli ryzyka walutowego.
W tej sprawie prawomocnie wyeliminowaliśmy postanowienia niedozwolone w dwóch umowach kredytowych zawartych z Raiffeisen Bankiem. Sąd w wyroku zaopiniował, że bezskuteczne są m.in. następujące zapisy umowy:
– Kredyt jest indeksowany do waluty obcej CHF.
– Kredyt indeksowany do waluty obcej – kredyt oprocentowany według stopy procentowej opartej na stopie referencyjnej, dotyczącej waluty innej niż złote, którego wypłata oraz spłata odbywa się w oparciu o kurs waluty obcej do złotych według Tabeli.
– Tabela – tabela kursów walut obcych obowiązująca w Banku.
– W przypadku kredytów indeksowanych do waluty obcej wypłata kredytu następuje w złotych według kursu nie niższego niż kurs kupna zgodnie z Tabelą obowiązującą w momencie wypłaty środków z kredytu. W przypadku wypłaty kredytu w transzach stosuje się kurs nie niższy niż kurs kupna zgodnie z Tabelą obowiązującą w momencie wypłaty poszczególnych transz. Saldo zadłużenia z tytułu kredytu wyrażone jest w walucie obcej i obliczane jest według kursu stosowanego przy uruchomieniu kredytu. W przypadku wypłaty kredytu w transzach saldo zadłużenia z tytułu kredytu obliczane jest według kursów stosowanych przy wypłacie poszczególnych transz. Aktualne saldo zadłużenia w walucie kredytu kredytobiorca otrzymuje listownie na podstawie postanowień § 11.
Wyrok z 28 sierpnia 2020 r., sygn. akt XXV C 2417/19, Sąd Okręgowy w Warszawie Ustalenie nieważności i zabezpieczenie roszczenia. Umowa Raiffeisen Banku jest nieważna od samego początku wejścia w życie
Korzyści frankowicza:
– wygrana i odzyskanie 46 010,14 CHF wraz z odsetkami;
– kwota w złotówkach jest przedmiotem dalszej części postępowania;
– saldo kredytu spadło z 560 649,13 zł do zera;
– zabezpieczenie roszczenia, co znaczy, że do zapadnięcia prawomocnego wyroku kredytobiorca nie musi uiszczać comiesięcznych rat kredytu.
W niniejszej sprawie sędzia Kamil Gołaszewski w wyroku częściowym zadecydował, że umowa kredytowa zawarta pomiędzy członkiem naszej społeczności a Raiffeisen Bankiem jest nieważna od samego początku wejścia w życie. Ponadto sędzia uznał za słuszne zabezpieczyć roszczenie frankowicza, co było wówczas ogromnym sukcesem, gdyż tylko 20% wniosków o zabezpieczenie roszczenia było pozytywnie rozpatrywanych przez sądy. Zabezpieczenie roszczenia to ogromna korzyść i ulga dla frankowicza, oznacza bowiem zwolnienie kredytobiorcy z obowiązku spłaty comiesięcznych rat do czasu ogłoszenia prawomocnego wyroku.
Sąd orzekł w sentencji wyroku:
Zastosowana w konkretnej umowie, będącej przedmiotem sporu, konstrukcja indeksacji obarczona była jednak wadą, która ostatecznie zdyskwalifikowała umowę, gdyż doprowadziła do jej nieważności. Dokonana w świetle przesłanek określonych w art. 58 § 1 k.c. kontrola postanowień umowy i regulaminu dotyczących zasad określania kursów waluty indeksacyjnej, stosowanych do wyliczenia salda kredytu, a następnie wysokości rat kapitałowo-odsetkowych, doprowadziła do wniosku, że są one sprzeczne z ustawą jako ukształtowane z naruszeniem właściwości (natury) stosunku prawnego, a więc z przekroczeniem określonych w art. 353, k.c. granic swobody umów.
Wyrok z 28 lipca 2020 r., sygn. akt XXV C 819/19, Sąd Okręgowy w Warszawie Wyrok częściowy zabezpieczający roszczenie frankowicza
Korzyści frankowicza:
– wygrana i odzyskanie 3 349,77 CHF (plus odsetki);
– kwota w złotówkach jest przedmiotem dalszej części postępowania;
– saldo kredytu spadło z 559 896 zł do zera;
– zabezpieczenie roszczenia, co oznacza, że do zapadnięcia prawomocnego wyroku kredytobiorca nie musi uiszczać comiesięcznych rat kredytu, a bank nie może wypowiedzieć umowy kredytu.
Łączna korzyść: ponad 580 000 zł. Dodatkowe 527 277,52 zł będzie dochodzone w dalszej części postępowania.
W niniejszej sprawie decyzja sądu zapadła w ekspresowym tempie – 10 miesięcy – i w dodatku bez przesłuchania powodów.
Wyrok z 25 lutego 2020 r., sygn. akt XXV C 905/19, Sąd Okręgowy w Warszawie Wyliczenia kwoty kredytu i wysokości rat kredytu zaciągniętego w Raiffeisen Banku (Polbanku) są niezgodne z prawem
Korzyści frankowicza:
– ustalenie nieważności umowy kredytu;
– wygrana i odzyskanie kwoty 313 226,96 zł wraz z odsetkami;
– zwrot kosztów procesu (11 817 zł);
– saldo kredytu spadło do zera;
– bank został zobowiązany do wypisania się z hipoteki kredytowanej nieruchomości.
Najważniejsze aspekty uzasadnienia wyroku:
„Zawarte w umowie i regulaminie postanowienia określające sposoby wyliczenia kwoty kredytu podlegającej spłacie i wysokości rat kredytu są abuzywne, a tym samym nie wiążą powódki. W realiach sprawy niniejszej prowadzi to do nieważności spornej umowy, gdyż zakwestionowane postanowienia określają główne świadczenia stron i bez nich nie sposób wykonywać w/w umowy.
Unormowania zawarte w art. 385(1)–385(3) kc mają charakter szczególny w stosunku do tych przepisów, które mają ogólne zastosowanie do kształtowania przez kontrahentów treści umowy (np. art. 58, 353(1) czy 388 kc). Stanowią implementację w polskim prawie postanowień dyrektywy nr 93/13/EWG z 5 kwietnia 1993 r. o nieuczciwych warunkach w umowach konsumenckich, co rodzi określone konsekwencje dla ich wykładni.
Dodatkową przesłanką zasadności powództwa o ustalenie jest, zgodnie z art.189 k.p.c., istnienie interesu prawnego w zgłoszeniu żądania ustalenia. W ocenie sądu strona powodowa miała interes prawny w takim ustaleniu.
Alternatywna podstawa nieważności umowy:
Wskazać należy, że do 31 grudnia 2013 r. wskaźnik LIBOR był ustalany przez B. B. A. ( (…)), zaś po tej dacie – na skutek interwencji brytyjskiego nadzoru finansowego – przez I. E. z siedzibą w L., co wiązało się ze zmianą sposobu określania tego wskaźnika. Tymczasem zgodnie z niezmienionym przez pozwanego § 2 pkt 17 lit. b Regulaminu stopa referencyjna LIBOR ustalana jest na podstawie stóp zgłaszanych przez uczestników fixingu organizowanego przez (…) Stowarzyszenie (…) ( (…)). W związku z tym od dnia 1 stycznia 2014 r. wskaźnik, na podstawie którego obliczana jest wysokość oprocentowania powódki, nie istnieje.
Nie ulega zatem wątpliwości, że w polskim systemie prawnym w dacie zawarcia łączącej strony umowy brak było przepisu dyspozytywnego, którym Sąd mógłby zastąpić niedozwolone postanowienia umowne występujące w łączącej strony umowie kredytowej, a posiłkowanie się w tym zakresie ustalonymi zwyczajami jest także wykluczone.
Co więcej, podkreślenia wymaga, że w ocenie Sądu stwierdzenie nieważności przedmiotowej umowy kredytowej przede wszystkim ostatecznie rozstrzyga o braku obowiązku powódki co do spełniania na rzecz banku dalszych świadczeń, tj. uiszczania przez nią kolejnych rat kredytowych. Stwierdzić zatem należy, że poprzez wydanie przez Sąd orzeczenia ustalającego nieważność spornej umowy zniesiona zostaje na moment orzekania niepewność stanu prawnego, a co za tym idzie wątpliwości stron postępowania co do ważności łączących ich stosunków prawnych.
Wyrok z 30 sierpnia 2019 r., sygn. akt XXV C 581/19, Sąd Okręgowy w Warszawie Unieważnienie kredytu indeksowanego zaciągniętego w Raiffeisen Banku (Polbanku)
Korzyści frankowicza:
– ustalenie nieważności umowy kredytu;
– wygrana i odzyskanie kwoty w wysokości 106 980 CHF (około 430 059,60 PLN);
– zwrot kosztów procesu (11 817 zł);
– saldo kredytu spadło z 895 816 zł do zera;
– bank został zobowiązany do wypisania się z hipoteki kredytowanej nieruchomości.
Łączna suma korzyści: 1 325 876,50 zł!!!
Najciekawsze fragmenty orzeczenia sądu:
Zastosowana w konkretnych umowach, będących przedmiotem sporu, konstrukcja ich indeksacji obarczona była wadą, która ostatecznie zdyskwalifikowała umowy, gdyż doprowadziła do ich nieważności. Podkreślić należy, że sąd ma obowiązek wziąć pod uwagę w każdym stanie sprawy nieważność czynności prawnej, niezależnie od zarzutów stron. Dokonana w świetle przesłanek określonych w art. 58 § 1 kc kontrola postanowień umowy i regulaminu dotyczących zasad określania kursów waluty indeksacyjnej, stosowanych do wyliczenia salda kredytu, a następnie jego rat, doprowadziła do wniosku, że są one sprzeczne z ustawą jako ukształtowane z naruszeniem właściwości (natury) stosunku prawnego, a więc z przekroczeniem określonych w art. 3531 kc granic swobody umów.
Przyczyną wadliwości umowy, prowadzącej do jej nieważności, był narzucony przez przedsiębiorcę (bank) sposób ustalania wysokości kwoty podlegającej zwrotowi, a w konsekwencji i wysokości odsetek – a więc głównych świadczeń kredytobiorcy. Ustalenie ich wysokości wiązało się z koniecznością odwołania się do kursów walut ustalanych przez bank w tabeli kursów. Tymczasem ani umowa, ani inne wzorce umowne mogące stanowić podstawę ustalenia treści łączącego strony stosunku prawnego, nie określały prawidłowo zasad ustalania tych kursów.
Niezależnie od wcześniejszych rozważań dotyczących nieważności umowy, nawet jeśli przyjąć, że klauzula umowna określająca wysokość kursów, a wraz z nią cała umowa kredytu, jest ważna, to zawarte w umowie postanowienia określające sposoby wyliczenia kwoty kredytu podlegającej spłacie i wysokości rat kredytu są abuzywne, a tym samym nieskuteczne.
Wyrok z 1 lutego 2019 r., sygn. akt XXV C 2575/18, Sąd Okręgowy w Warszawie Unieważnienie kredytu hipotecznego zaciągniętego w Raiffeisen Banku (Polbanku)
Korzyści frankowicza:
– ustalenie nieważności umowy kredytu;
– zwrot kosztów procesu (10 817 zł);
– saldo kredytu spadło do zera;
– bank został zobowiązany do wypisania się z hipoteki kredytowanej nieruchomości.
Najciekawsze fragmenty orzeczenia sądu:
[Z]astosowana w konkretnej umowie, będącej przedmiotem sporu, konstrukcja jej indeksacji obarczona była wadą, która ostatecznie zdyskwalifikowała umowę, gdyż doprowadziła do jej nieważności. Przyczyną wadliwości umowy, prowadzącej do jej nieważności, był narzucony przez bank sposób ustalania wysokości kwoty podlegającej zwrotowi, a w konsekwencji i wysokości odsetek – a więc głównych świadczeń kredytobiorcy. Ustalenie ich wysokości wiązało się z koniecznością odwołania się do kursów walut ustalanych przez bank w tabeli kursów. Tymczasem ani umowa, ani inne wzorce umowne stanowiące podstawę ustalenia treści łączącego strony stosunku prawnego nie określały prawidłowo zasad ustalania tych kursów.
W obowiązującej na gruncie prawa polskiego konstrukcji zobowiązania umownego jako stosunku prawnego pomiędzy formalnie równorzędnymi podmiotami nie ma więc miejsca na przyznanie jednej ze stron zobowiązania możliwości jednostronnego, władczego oddziaływania na pozycję drugiej strony, a w szczególności na wysokość świadczenia albo kształt zobowiązania jednej ze stron.
Stanowisko takie zostało wyrażone w orzecznictwie już w pierwszych latach obowiązywania art. 353 1 kc. Przywołać należy tu uchwałę składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z 22 maja 1991 roku, sygn. III CZP 15/91, w której stwierdza się, że: „za sprzeczne z naturą umowy gospodarczej należy uznać pozostawienie w ręku jednej tylko strony możliwości dowolnej zmiany jej warunków”.
Poglądy takie wyrażane są również w nowszym orzecznictwie. M.in. w wyroku Sądu Najwyższego z 22 maja 2014 r., sygn. IV CSK 597/13, zostało wskazane, że „nie zasługuje na aprobatę pogląd uznający dopuszczalność przyznania wyłącznie jednej stronie stosunku zobowiązaniowego możliwości zmiany warunków umowy”. Wyrok ten o tyle zasługuje na uwagę, że dotyczy dowolności ustalania przez jedną ze stron umowy cennika stanowiącego podstawę ustalenia wysokości odpłatności za świadczenia drugiej strony. Sytuacja jest więc analogiczna do będącego przedmiotem sporu w niniejszej sprawie przypadku ustalania przez bank tabeli kursów, stanowiącej podstawę ustalenia wysokości świadczenia ze strony przedsiębiorcy na rzecz konsumenta.
Również w wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 10 października 2017 r., sygn. VI ACa 726/16, sąd ten wskazał, że „umowa, w której jedna ze stron może dowolnie wpływać na zakres własnego zobowiązania, nie mieści się w granicach swobody umów, zaprzeczając istocie (naturze) stosunku obligacyjnego, w rozumieniu art. 353 1 k.c.”.
Wreszcie odwołać należy się do tej linii orzecznictwa Sądu Najwyższego, która wyklucza, w stosunku do umów zawieranych przez banki, możliwość jednostronnego, swobodnego i nieskrępowanego kształtowania wysokości zmiennego oprocentowania. Przywołać tu należy uchwałę składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z 6 marca 1992 roku, sygn. III CZP 141/91, oraz uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 19 maja 1992 r., sygn. III CZP 50/92, w których stwierdza się m.in., że: „Okoliczności, od zaistnienia których ma być uzależniona w regulaminie bankowym zmiana wysokości oprocentowania wkładów i kredytów, powinny być skonkretyzowane w taki sposób, aby w przyszłości mogła być dokonana należyta ocena, czy rzeczywiście one wystąpiły i czy w związku z tym zmiana oprocentowania jest obiektywnie usprawiedliwiona”. Zdumiewające jest, że o ile pozwany dostrzegł potrzebę zgodnego z powyższymi wskazówkami ukształtowania regulacji dotyczących zmiennego oprocentowania, to całkowicie pominął je przy tworzeniu pierwotnego kształtu postanowień dotyczących sposobu ustalania kursów walut.
